| خوانشی تطبیقی ادبیات مقاومت در اشعار علی موسوی گرمارودی و محمود درویش؛مطالعه موردی پیامدهای مخرب جنگ. |
| کد مقاله : 1181-5ARCONF (R1) |
| نویسندگان |
|
سیروس پوربخش * گروه زبان و ادبیات عرب، واحد کرمانشاه، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمانشاه، ایران. |
| چکیده مقاله |
| ایران و فلسطین، بهعنوان سرزمینهایی با تجربه مشترک ستم سیاسی و تهاجم نظامی، زمینهساز شکلگیری ادبیات مقاومت در جهان معاصر بودهاند. این پژوهش با روش توصیفی–تحلیلی و با رویکرد تطبیقی، به بررسی اشعار دو شاعر برجسته مقاومت، علی موسوی گرمارودی و محمود درویش، میپردازد. مسئله اصلی پژوهش آن است که: 1. مفهوم «تبعید و اسارت» در اشعار دو شاعر چه جلوهها و پیامدهایی دارد؟ 2. این دو شاعر چگونه از زبان و عاطفه برای بازنمایی پیامدهای ویرانگر جنگ بهره گرفتهاند؟ 3. نقشهای زبانی (عاطفی، ارجاعی و ترغیبی) در شکلگیری گفتمان مقاومت در آثار آنان چه جایگاهی دارند؟ یافتهها نشان میدهد که مضمون تبعید و اسارت در اشعار محمود درویش حضوری پررنگتر دارد؛ او با زبانی مملو از نمادهای دیار ازدسترفته، حس بیریشگی و اندوه تبعید را به تجربهای جمعی بدل میسازد. در مقابل، گرمارودی، تجربه جنگ را با نگاهی عرفانی و تاریخی روایت میکند و بر جنبههای اخلاقی و الهی رنج تأکید دارد. نتایج نشان داد که هر دو شاعر، با تکیه بر تجربه زیسته خود از جنگ و رنج، از کارکرد عاطفی زبان برای انتقال درد انسانی و برانگیختن همدلی استفاده میکنند. همچنین، کارکرد ارجاعی زبان، در قالب تصویرسازیهای واقعی از تبعید، ویرانی و شهادت، به عینیتبخشی گفتمان مقاومت کمک میکند. در نهایت، در هر دو منظومه شعری، نقش ترغیبی بهعنوان کارکرد مسلط، با یاری نقشهای عاطفی و ارجاعی تقویت شده و به بنیان شکلگیری اندیشه مقاومت در ادبیات فارسی و عربی انجامیده است. |
| کلیدواژه ها |
| ادبیات مقاومت، علی موسوی گرمارودی، محمود درویش، جنگ، تبعید، اسارت |
| وضعیت: پذیرفته شده مشروط |